sobota, 30 marca 2013

Rozdział IX






O ustalonej przez Justina godzinie wszyscy byliśmy już w jadalni i czekaliśmy na pomysłodawcę wyprawy. Kątem oka spostrzegłam Aresa wpatrującego się w Adama stojącego naprzeciwko niego. Valerie odwróciła moją uwagę od mężczyzn.
- Uwielbiam te przechadzki po lesie – zaczęła, a ja miałam nadzieję, że zaraz przyjdzie Justin i nie będę musiała z nią rozmawiać. – Poprzednim razem tydzień dochodziłam do siebie.
Zaskoczyła mnie jej wypowiedź, to miał być zwykły spacer, a nie jakiś biathlon.
- Ty pewnie pierwszy raz – dodała biorąc mnie pod rękę. – Na pewno Adam postara się, żebyś miała taryfę ulgową.
- Słucham?
- Wszyscy są? – odpowiedział mi głos Justina. – Jeżeli tak, to bez dalszej zwłoki. Jest nas parzyście, więc dzielimy się na dwa siedmioosobowe zespoły. Pierwszy to Adam, Ares, August, Arthur, Elizabeth, Catrine i April, a drugi to ja, Bastian, Jake, Colin, Victor, Will i Valerie. W woli ścisłości sprzeciwów nie przyjmuję. Przy drzwiach Bastian rozda wam w zależności albo białe, albo niebieskie przepaski, które założycie na lewe ramiona. Liczę na grę fair-play.
- Wygląda na to, że stałaś się moim wrogiem – szepnęła do mnie Valerie, kiedy ustawiłyśmy się w kolejce do Bastiana. Jakby dotąd nim nie była. Wzięłam kawałek białego materiału i wsunęłam go na rękę, zanim się spostrzegłam w drugiej trzymałam już karabin. Do tej pory widziałam takie tylko w filmach akcji. Zadrżałam na całym ciele. Oni chcą mnie zabić…
- Nie bój się – August widział jak dygoczą mi ręce. – To tylko taka zabawa.
- Polowanie na siebie nawzajem.
- Tak też można to nazwać. My po prostu mamy zamiar dobrze się bawić.
- I jednocześnie się pozabijać.
- Nie – zaprzeczył. – W prawdzie to autentyczne naboje, ale nam nie zrobią dużej krzywdy. Celem jest postrzelenie jak największej liczy przeciwników i nie danie się złapać.
- Skąd będę wiedziała, że kogoś zabiłam?
- Po postrzeleniu przeciwnik na kilka minut nieruchomieje z bólu i wtedy twoim zadaniem jest pozbawienie go przepaski. Rozumiesz?
Bezwładnie kiwnęłam głową.
- Jesteś ze mną w drużynie, więc nie daj się złapać – poklepał mnie po ramieniu.
- Postaram się.
- Bierzemy jeńców? – zapytał Ares.
- Tak, ale muszą oni być twoimi przeciwnikami, nie bierzemy branek z własnych drużyn.
Wyglądaliśmy jak banda uzbrojonych dzieciaków gotowych na wszystko. Zwykły spacer przerodził się bieganinę z karabinami, branie jeńców i likwidowanie przeciwników.
- Gramy do chwili, w której padnie ostatni nieprzyjaciel. Zaczynamy!
Wszyscy rozpierzchli się, żeby po ułamku sekundy zniknąć w gęstwinie. Przebiegłam kilkanaście metrów i zatrzymałam się. Oparłam się o mokre od porannego deszczu drzewo, karabin ciążył mi na ramieniu. Miałam dwa wyjścia albo dać się postrzelić, albo walczyć. Mogłam jeszcze przeczekać bitwę w bezpiecznym miejscu. Rozejrzałam się za odpowiednią dla siebie kryjówką. Wydrążony pień kilka kroków ode mnie wydał mi się najlepszym rozwiązaniem. Wślizgnęłam się tam nie zważając na bród i mokrą ziemię. Zewsząd dochodziły do mnie odgłosy świstu kul, co kilkanaście minut jęk pokonanego. Dobrze zrobiłam chowając się, ale wiedziałam, że postąpiłam jak tchórz. Niestety zabawa nie mogła się skończyć dopóki nie zostanie pokonany jeden z zespołów. Ile mogło to jeszcze potrwać? Godzinę, dwie? Nie miałam pojęcia kto wygrywa, jednak ciekawość nie wygrała z obawą przed ewentualnym postrzeleniem i co za tym idzie także bólem.
Zesztywniały mi nogi, a pocieranie o siebie dłoni przestało mi wystarczać. Wyciągnęłam z kieszeni rękawiczki, które dostałam od Adama. Pachniały tak samo jak on. Zanim je założyłam, przybliżyłam je do ust, ten zapach mnie uspokajał. Nie chciałam wyjść, bo bałam się, że dosięgnie mnie czyjaś kula, bałam się tego bólu, o którym mówił August. Z obrzydzeniem spojrzałam na moją broń. To nie była tylko zabawa, to było polowanie na ludzi. Ani nie drgnęłam w obawie przed tym, że nawet najcichszy szelest przywiedzie tu moich wrogów, najbardziej nie chciałam stanąć oko w oko z Valerią.
Odgłosy strzałów słabły, ale nie znikły zupełnie, widocznie żołnierze przesuwali się bardziej na północ. Im dalej byli ode mnie, tym czułam się bezpieczniej.
- Wiem, że tam jesteś. Wyjdź – usłyszałam łagodny głos Adama. Rozumiał dlaczego się chowam.
- Nie.
- To ja pójdę do ciebie.
- Tu jest za mało miejsca – próbowałam go zniechęcić.
- Jakoś się zmieścimy – chociaż go nie widziałam doskonale wiedziałam, że wygiął usta w figlarnym uśmiechu.
Jak zwykle miał rację. Z trudem, ale zmieścił się do mojej norki. Był zmęczony, trochę obolały. Całym ciężarem ciała oparł się o wydrążoną ścianę, ale miał jeszcze siłę, żeby ciasno objąć mnie ramieniem.
- Gdzie jest twoja opaska? – zapytałam, kiedy dostrzegłam brak białego materiału na czarnym rękawie.
- Dałem się postrzelić… Dostałem w pierś – położyłam dłoń na wskazanym przez niego miejscu. Syknął cicho.
- Przepraszam – cofnęłam rękę.
- Muszę kupić ci nowe rękawiczki – pocałował wierzch mojej dłoni. – Nadal uważasz, że jestem ordynarny? – rozsunął moją kurtkę.
- Dżentelmenem to ty na pewno nie jesteś.
- Tylko nie mów mi, że źle ci było w nocy.
- A właśnie, skąd ty wiesz, czego pragną kobiety?
- Tak się składa, że lubię oglądać klasykę amerykańskiego kina.
Usłyszeliśmy huk kolejnego wystrzału, ale tym razem znacznie bliżej, myślałam, że to ja będę musiała zatrzymać rozochoconego Adama, ale to on pierwszy jakby ocknął się i gestem nakazał mi milczenie. Zaskoczyła mnie trzeźwość jego umysłu. Nie wiem czy zrobił w obawie przed jeszcze większym zgorszeniem mojej opinii w oczach uczestników zabawy czy usłyszał cos niepokojącego, co uszło mojej uwadze. Podziwiałam go, on zawsze wiedział o wszystkim przede mną, chociaż miał dostęp do takich samych informacji, wyciągał wnioski, które nie były dla mnie oczywiste, ale zawsze były zgodne z prawdą. Nawet ten strzał, jeden z wielu, dla mnie oznaczał tylko zabawę naszych gości, a dla niego zbliżające się niebezpieczeństwo.
Pośpiesznie zasunęłam kurtkę, a on jeszcze szybciej zapinał kolejne guziki czarnego płaszcza. Ja nie zdołałam się nawet poruszyć, każdy oddech przychodził mi z coraz większym trudem, ale drgnęła jakaś maleńka cząsteczka mojego nieruchomego serca, kiedy Adam ramieniem powstrzymywał mnie przed tym, żebym przedwcześnie nie opuściła naszej coraz mniej bezpiecznej kryjówki. Słuchał. Szeleściły liście mokre od deszczu, ktoś chodził po lesie w odległości nie większej niż trzy metry od nas.
- April, kochanie moje, wyjdź – prosił bełkoczący, męski głos, którego nie mogłam z nikim skojarzyć.
Cisza.
- Wiem, że tam jesteś – wrzasnąwszy spłoszył resztę ptaków, których nie zdołały wystraszyć odgłosy wystrzałów.
Adam wyszedł pierwszy, ale zrobił też coś czego się obawiałam, pociągnął mnie. Świeże powietrze otrzeźwiło mnie nieco, zapach lasu uderzył w moje nozdrza, ale to trwało tylko ułamek sekundy dopóki nie zobaczyłam Aresa podpierającego się o swój karabin. Mężczyzna, chociaż domagał się spotkania ze mną, patrzył tylko na Adama.
- Chowacie się - jego śmiech brzmiał sztucznie. – Pora kogoś zabić.
Ares wyprostował się i chwycił broń w obydwie ręce, wycelował w Adama, który próbował mnie osłonić.
- Widzisz przecież, że mnie już zabili – mówił spokojnie, dobitnie jednocześnie podchodząc do napastnik. – Nie mam już opaski, mój karabin jest tam, oparty od drzewo – wskazał miejsce, w którym go zostawił – i jesteśmy w jednej drużynie.
- Co nie zmienia faktu, że chciałbym cię zabić.
- Tym? Nie dasz rady – prawie się roześmiał. Był na tyle pewny siebie, żeby stanąć jedyne dziesięć centymetrów od wylotu lufy. Postrzelenie z tak małej odległości nawet dla demona mogło stanowić poważne zagrożenie.
Widać było, że Ares zaczyna się wahać, ale nie mógł pozwolić, żeby Adam uznał jego groźby za nic nieznaczącą, czczą gadaninę. Rozległ się huk, a potem odgłos walącego się na ziemię potężnego ciała Adama. Nabrzmiały żyły na jego potężnym karku, upadając rozłożył ręce, żeby mnie objąć, ale zdołał objąć ramionami tylko mokrą ziemię. Stróżka krwi wypłynęła z jego rozchylonych bólem warg. Już chciałam rzucić się w stronę ukochanego, ale powstrzymał mnie głos Aresa.
- Zostaw go!
- Kim ty jesteś, żeby mi rozkazywać? – wrzasnąwszy padłam przed nim na kolana. Nie oddychał, nawet się nie poruszył, kiedy z trudem przekręciłam go na bok.
- Boisz się, że zadławi się własną krwią? – zaczął się śmiać. Chciałam do niego podejść i z całej siły uderzyć go w twarz, ale perspektywa spotkania się z jego bronią skutecznie mnie do tego zniechęciła.
- Adaś, proszę cię, nie zostawiaj mnie samej z nim – rzuciłam Aresowi krótkie, pogardliwe spojrzenie.
- Słusznie zauważyłaś, zostaliśmy sami. Nie musisz się mnie bać. Ja tylko niszczę przeszkody na drodze do osiągnięcia twojego marzenia.
Dopiero po kilku sekundach dotarł do mnie sens jego słów. Sama mówiłam, że nie jestem i nigdy nie będę szczęśliwa w tym miejscu, a jedynym co mnie tu trzymało, był Adam. Bezmyślnie patrzyłam na jego nieruchome ciało, na ściągnięte cierpieniem brwi i na wpół zamknięte oczy.
- Teraz będzie mu dobrze. Możesz iść ze mną. Zabiorę cię tam, gdzie już nikt nie będzie cię krzywdził – pomógł mi wstać. – Nie będziesz już z nimi mieszkać, nie będziesz musiała chodzić w tych czarnych workach.
- Ale...ale... - zaczęłam się jąkać.
- Chodźmy, bo zaraz zacznie padać - objąwszy mnie ramieniem, spojrzał w niebo. Właśnie tam chciałam się znaleźć.

19 komentarzy:

  1. O ja cię sunę!!
    Ciekawa jestem, który z demonów wymyślił taką głupią zabawę.
    Na serio.
    Nie dziwię się Ap, że się schowała. Ja na jej miejscu postąpiłabym tak samo.
    Biedna. Ale skoro te naboje nie mogą zrobić im krzywdy i tylko sprawiają ból, to może Adamowi nic nie będzie?
    Wesołych świąt życzę i pozdrawiam :*

    OdpowiedzUsuń
  2. O.o! Zaczęłam czytać dopiero od tego rozdziału, ale mega mnie wciągnął. A tak wogóle, co to za zabawa? Strasznie niebezpieczna, "idę" czytać kolejne rozdziały, a raczej wcześniejsze :D

    OdpowiedzUsuń
  3. Fajny blog, zaobserwowałam, teraz Ty :) ( zapytaj xd)
    http://wantutostay.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  4. świetne !! :)
    Zapraszam do mnie skomentuj , zaobserwuj oddzwięcze się ♥ To dla mnie ważne
    oliwiaa-blog.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  5. Boże! Kobieto! ;_; . Co za pizda zabiła Adama? ;_;! Przez Ciebie mam teraz łzy w oczach, zła istoto. Ale także kocham Cię, za tak wspaniałe opowiadanie. Ale to nie znaczy, że jestem wkurzona ;_;. Szczerze mówiąc, chciałabym zagrać w tą zabawę ...
    Jeśli znalazłabyś troszkę czasu, by zobaczyć lub skomentować mojego bloga to bardzo proszę, bo przecież sama wiesz jakie to jest ważne. Odwdzięczę się tym samym :)
    http://modaprzemijastylpozostajex3.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  6. Boże.. Opowiadanie świetne ;o
    coś czuję że nic się nie stanie Adamowi, bo oni przecież tylko czują ból a nie robi im się żadna krzywda.. :) a co do Ap, to też bym tak zrobiła :)
    No cóż, pisz szybko :) A ja czekam na NN :D

    Pozdrawiam z bloga:
    http://mojahistoriadlaciebie.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  7. Nie wiem dlaczego, ale spodobało mi się strasznie zakończenie : D

    OdpowiedzUsuń
  8. Jezuu *___* Jak się wczytałam... < 3333 Super opowiadanie ; **. W ogóle co za suka mogła zabić Adama, tzn. On Już nie żyje. unietrwalić? O ile jest takie słowo.. Super rozdział czekam z napięciem na następny

    OdpowiedzUsuń
  9. Przeczytałam za jednym razem wszystkie rozdziały. Zastanawiałaś się nad opublikowaniem tego jako książkę? Bo jest super :D Pisz tak dalej, a za parę lat będziemy czekać w kolejce do ciebie, byś podpisałam na swoją książkę :D

    Zapraszam też do siebie:3 :

    moje-dziwne-bazgroly.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  10. Świetnie piszesz! Bardzo mnie to wciągnęło :)

    OdpowiedzUsuń
  11. Ten komentarz został usunięty przez administratora bloga.

    OdpowiedzUsuń
  12. może to śmieszne, ale nawet filmu nigdy nie widziałam :)
    moja babcia właśnie kończy czytać tą książkę, więc już sobie zarezerwuję :D
    Dziękuje bardzo, kolczyk nie bolał i co do gojenia to tylko 2tyg przemywałam solą :)

    OdpowiedzUsuń
  13. Na początku mi się wydawało to za fajną zabawę, a na końcu zaczęłam się bać xd
    Najlesze było z klasyką amerykąńskiego kina hahaha :) uśmiałam się :D
    Czy to znaczy, że Adam nie żyje?? I teraz Ares go zasapi... ? Nie wiem już :)
    Ale bardzo mi się podobało :)

    przyjazn-milosc-zaufanie.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  14. "5. Możesz cierpieć, możesz stać się najgorszym człowiekiem, ale po ch*j? Podnieś się, weź głęboki wdech, zatrzymaj

    powietrze w płucach i pomyśl: ktoś kto ma gorzej daje radę, więc czemu nie ja? Wypuść powietrze uśmiechnij się i

    spełniaj marzenia, bo do tego zostaliśmy stworzeni." - czyli już piąty rozdział na blogu

    http://na-drodze-do-szczescia.blogspot.com/
    Zapraszam i pozdrawiam, Jaga20098 :*
    ( Przeniosłam opowiadanie na blogspota :D )

    OdpowiedzUsuń
  15. Świetny blog i masz strasznie ciekawe posty !
    Zapraszam do mnie : http://modowyszpital.blogspot.com/ .
    Miło by było , gdybyś zostawiła komętarz lub jeżeli spodoba tobie mój blog zaobserwować . Napewno się odwdziencze .
    Z góry dziękuje . <3<3<3

    OdpowiedzUsuń
  16. Jejciu, cudowne *.*
    Genialnie piszesz, naprawdę :)
    Czekam na kolejny rozdział :P

    OdpowiedzUsuń
  17. ciekawe ;3 zabieram się za czytanie poprzednich rozdziałów ;3

    yumiiulrich.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  18. Ciekawe, nawet bardzo. Choć dziwi mnie to, że dostał w pierś i nadal żyje, ba... ma się bardzo dobrze :D

    OdpowiedzUsuń