sobota, 20 kwietnia 2013

Rozdział XII





Obudziłam się sama w pokoju, kiedy to miałam tak wielką ochotę wreszcie z nim porozmawiać. Zostawiłam nieposłane łóżko przesiąknięte naszym zapachem i poszłam do swojej sypialni. Założyłam czarną spódniczkę, czarną bluzkę i kardigan w takim samym kolorze, czym skierowałam się do kuchni, gdzie znalazłam tylko Bastiana kończącego późne śniadanie.
- Dokąd poszła reszta? – odgarnęłam włosy z policzków.
Chodzi ci o kogoś konkretnego czy pytasz ogólnie? Chociaż… lepiej nie pytaj, bo i tak nie wiem, mi się nie spowiadają. Chcesz kanapkę? – podsunął mi talerz z nadgryzioną bułką z szynką.
- Nie, dziękuję. Pójdę się przejść – odwróciłam się.
- Załóż coś na siebie, bo robi się chłodno – rzucił, po czym usłyszałam brzdęk tłuczonej porcelany.
- Niezdara! – zaśmiałam się i założywszy czarny płaszcz wyszłam z domu.
Musiałam bardzo długo spacerować, ale nie czułam zmęczenia, raczej zimno, o którym wspominał Bastian. Szłam wzdłuż drogi, żeby nie mieć potem problemu z powrotem. Doszłam do miasteczka, w którym była moja szkoła, nigdy wcześniej nie widziałam go z tej perspektywy. Pożałowałam, że nie zjadłam śniadania w domu, na szczęście moim oczom ukazał się stary szyld nad barem. Nieśmiało weszłam do środka, gdzie nie było tłumu, więc mogłam sama zająć stolik. Natychmiast pojawiła się przy mnie kelnerka w poplamionym fartuchu, ale nienagannie zaczesanymi włosami. Zamówiłam naleśniki i gorące Cappuccino. Kątem oka dostrzegłam, że znad gazety przygląda mi się jakiś mężczyzna. Był szczupły, ale widać było, że miał do czynienia z siłownią, miał około trzydziestu kilku lat, ciemne włosy i delikatny dołeczek w brodzie jak John Travolta. Spuściłam wzrok. Po kilku minutach na moim stoliku pojawiło się śniadanie. Przez czas oczekiwania próbowałam nie patrzeć w jego stronę, ale w końcu nie wytrzymałam i zobaczyłam jego uśmiech. Kiwnął do mnie głową i odłożył gazetę. Czułam, że się rumienię. Mężczyzna wstał i zabierając filiżankę zaczął iść w moją stronę. Wyraźnie słyszałam jego kroki, a potem dojrzały głos.
- Mogę się przysiąść?
- Proszę… – wykrztusiłam.
- Chyba już panią gdzieś widziałem – zaczął. – Mam pamięć do twarzy – oparł się łokciem o stół i zaczął mi się otwarcie przyglądać.
- Nie sądzę, rzadko wychodzę – usłyszałam czyiś śmiech, instynktownie odwróciłam się w tamtą stronę. Jakaś blondynka śmiała się energicznie potrząsając głową. Mężczyzna spojrzał w tym samym kierunku.
- Przepraszam, ale ja tak naprawdę, nie wiem czego pan ode mnie oczekuje.
- Na przykład numeru telefonu – jak na dojrzałego mężczyznę, jego propozycja została wypowiedziana ze słodką figlarnością w głosie. Zdałam sobie sprawę z tego, że nawet nie mam własnego telefonu.
- Przepraszam, ale ja nie rozmawiam z obcymi – ten śmiech coraz bardziej mnie drażnił, wolałam słuchać jego głosu.
- Niech mi pani wybaczy, nazywam się Fred… – wstał.
- Jak Fred Flintstone? – nie mogłam się powstrzymać.
- Nie – na chwilę wybiłam go z pantałyku – nie jestem aż taki stary. To od Freddie'go Mercury’ego, moja matka się w nim kochała.
- Nie to chciałam powiedzieć – zawstydziłam się i od razu dodałam – nie jest pan taki stary i nie ma żony – czułam, że jeszcze bardziej się pogrążam. – Byli razem? Znaczy pańska matka i ten facet?
- No tak, to nie te pokolenie, wy nie słuchacie już takiej muzyki.
- Bardzo się wygłupiłam – mogłam się domyślić, uśmiechnęłam się, żeby zetrzeć złe wrażenie. – Teraz to ja się nie przedstawiłam, mam na imię April – podałam mu rękę.
- Masz jeszcze bardziej niespotykane imię niż ja – usiadł.
- Nawet nie wiem dlaczego właśnie takie – upiłam łyk gorącego napoju.
Jest piękne, tak jak ty – przeszedł do prawienia mi niezbyt wyszukanych komplementów. Znowu dobiegł mnie śmiech. Odwróciłam się, ale oprócz dziewczyny zobaczyłam autora żartów, które tak ją rozśmieszały, myślałam, że kolejny kęs stanie mi w gardle.
- Coś nie tak? – Fred natychmiast znalazł się tuż za mną gotowy do ewentualnej pomocy.
- Nie – próbowałam się uspokoić, jednak oddech nie chciał się ustabilizować.
- Może chcesz wyjść na zewnątrz? – zapytał z troską w głosie.
- Czy pan chce mnie stąd wybawić i porwać w nadziei na wysoki okup? – próbowałam obrócić to w żart.
- Proszę mnie już nie straszyć – westchnąwszy wrócił na swoje miejsce.
Chciałam zapaść się pod ziemię, zniknąć. Przestałam słuchać Freda, wystarczyło, że wciąż docierał do mnie jego głęboki głos pomieszany z irytującym śmiechem nieznajomej. Nie mogłam się powstrzymać, jeszcze raz spojrzałam w tamtą stronę – Adam patrzył jej w oczy bawiąc się jej dłonią. W każdej chwili mógł mnie zobaczyć, więc drżącymi rękoma wyjęłam z kieszeni drobne i ku zaskoczeniu mojego rozmówcy zostawiłam je na stoliku. Złapał mnie za ramię, niby delikatnie, ale na tyle mocno, żeby nie pozwolić mi na ucieczkę.
Co się stało? – spojrzał mi prosto w oczy.  
Nie odpowiedziałam od razu.
- Właśnie dowiedziałam się, że mój chłopak mnie zdradza – wyrecytowałam jednym tchem.
- Mam mu przyłożyć? – spojrzał na Adama odwróconego do nas plecami.
- Nie, lepiej nie, nich pan się nie wygłupia – nieudolnie próbowałam się uśmiechnąć.
- Nie postarzaj mnie – jego uśmiech w przeciwieństwie do mojego był autentyczny. – Na twoje szczęście nie często słucham kobiet.
Wciąż myślałam, że mówi o różnicy wieku, ale zanim zdążyłam się zorientować szedł już między stolikami do Adam. Blondynka pierwsza go zobaczyła i uśmiechnęła się do niego tylko, tak jak uśmiecha się do nieznajomego, który zwrócił na siebie uwagę. Schowałam się za słup stojący na środku lokalu, żeby nie mogli mnie zobaczyć i patrzyłam na nich trochę przerażona, trochę szczęśliwa, że ktoś stanął w mojej obronie. Dopiero po kilku sekundach uświadomiłam sobie, że nieważne jak silnym człowiekiem był Fred, to nadal był tylko człowiekiem nie mającym szans w starciu z Adamem. Nie słyszałam o czym rozmawiali, ale widziałam rozognione oczy Adama lustrujące wszystkich gości w poszukiwaniu mojej twarzy. Podwinął rękawy i skinięciem głowy zgodził się na wyjście na zewnątrz. Przeszli metr ode mnie – najpierw Fred, potem Adam. Przekonana, że mnie nie zobaczył oparłam głowę o słup i zamknęłam oczy. Usłyszałam dźwięk zamykanych drzwi, następnie ponowne ich otwarcie, poczułam czyiś dotyk na ramieniu i nagłe szarpnięcie.
- Ty też idziesz z nami – syknął Adam.
Jego towarzyszka została w środku, a mnie siłą wypchnął za drzwi, żebym mogła byś świadkiem sceny pokonania człowieka przez demona. Wszyscy patrzyli w naszą stronę z rosnącym zainteresowaniem, kilka osób wyszło za nami w poszukiwaniu sensacji i niecodziennych wrażeń związanych z bójką. Oprócz nas i gapiów nie było nikogo. Ze strachem czekałam na chwilę, w której obaj mężczyźni złączą się w żelaznym uścisku zakończonym upadkiem Freda. Jakiś facet stojący za mną dogadywał się ze swoim kolegą co do wysokości zakładu, inny gwizdem zachęcał ich do wyprowadzenia pierwszego ciosu. Brakowało tu tylko policji.
Ta gówniara nasłała pana na mnie czy stawanie w imieniu dzieci to pański obywatelski obowiązek? – obchodzili się dookoła jak dwa wilki gotowe go skoku w każdej chwili czekając jedynie na ruch przeciwnika.
Przestańcie gadać – krzyknął inny facet.
Jako straszy możesz uderzyć pierwszy – nagle Adam stał się śmiertelnie poważny.
Już chciałam krzyknąć, że to nieprawda, ale w ostatniej chwili się powstrzymałam. W napięciu czekałam na koniec czegoś, co jeszcze się nie zaczęło. Fred wymierzył mu prawy sierpowy, ten tylko zakołysał się lekko, ale nadal twardo stał na ziemi. Rozwścieczony wytarł krwawiącą wargę i przeszedł do kontrataku. Odwróciłam głowę, już nikt nie stał za mną – chłopaki przeszli do przodu, żeby lepiej widzieć całe zajście. Wzmogły się krzyki i gwizdy, każdy dopingował swojego faworyta, a ja stałam z założonymi rękami nie mogąc pomóc żadnemu z nich. Po chwili obydwoje leżeli już na ziemi okładając się pięściami i obelgami. Zastanawiało mnie to dlaczego Adam mimo swojej miażdżącej przewagi nie wykorzystał jej i przedłużał bójkę. Nie mógł się zdradzić. Jakiś straszy mężczyzna, pewnie właściciel baru i trzech innym zaczęło odciągać ich od siebie, wreszcie ktoś zareagował. Jakaś kobieta chciała wezwać policje, ale otrzepujący się z kurzu Fred stanowczo jej tego odradził. Obydwóch przytrzymywali obcy mężczyźni w obawie przed ponownym rozpoczęciem bójki, nie chcieli ich puścić. Obaj byli cali zakrwawiony, ledwo trzymał się na nogach i ciężko dyszeli zmęczeni tym wysiłkiem. Na ułamek sekundy zdołałam spojrzeć Adamowi w oczy – udawał. Udawał ten cały ból, udawał lekkie ciosy, tylko wyzwiska był prawdziwe.

5 komentarzy:

  1. Świetnie! :)
    Fred wydaje mi się być interesującym bohaterem. :)
    Ta bójka z Adamem. Nie wiedziałam, że Adam w ogóle będzie w stanie powstrzymać swoją siłę.
    Szacun dla niego. :)
    Pozdrawiam :*

    OdpowiedzUsuń
  2. Przerwać w takim momencie!! Naprawdę, nie wytrzymam do kolejnej soboty!! Odpisz jak najszybciej! :D

    OdpowiedzUsuń
  3. Muszę przeczytać kilka części wcześniejszych, bo nie mogę się połapać kto jest kto. ;)
    Ogólnie opowiadanie jest dobre i fajnie się je czyta, a resztę napiszę jak przeczytam poprzednie części :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Zapraszam na szóstkę czyli "Sprawiasz, że na mojej twarzy pojawia

    się uśmiech. To takie banalne. Banalny uśmiech, banalne słowa,

    banalne gesty, które dają niebanalną radość. " na
    http://na-drodze-do-szczescia.blogspot.com/
    Pozdrawiam i zachęcam do komentowania :*
    Jaga20098

    OdpowiedzUsuń
  5. świetnie piszesz masz wene zazdroszczę <3

    sylwia0001.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń