wtorek, 16 lipca 2013

Rozdział XXVI- koniec części II





Pół godziny później siedziałyśmy już na niewygodnych, plastikowych krzesłach na szpitalnym korytarzu czekając na jakiekolwiek wieści dotyczące zarówno Kelly jak i jej dziecka. Jaj matka nawet nie starała się ukryć swoich łez, z każdą minutą zanosiła się głośniejszym płaczem wykorzystując kolejne chusteczki. Julia łkała cicho wtulona w moje ramiona, a ja nieudolnie ją pocieszałam. Niedługo potem pojawił się ojciec naszej przyjaciółki. Był to mężczyzna w wieku około pięćdziesięciu lat z włosami zaczesanymi w lewą stronę. Miał na sobie popielatą marynarkę i jeansy, które nie pasowały do jego sylwetki. Zamienił kilka słów z żoną po czym usiadł obok niej. Po chwili zobaczyłam zarys sylwetki Bastiana, zanim rodzice Kelly podnieśli głowy, przeprosiłam Julię i pobiegłam do niego, żeby zapobiec nieuchronnie zbliżającej się kłótni między nim a przyszłym dziadkiem. Nerwowo rozglądał się po korytarzu aż zobaczył moją twarz.
- Nie sądziłam, że przyjedziesz – powiedziałam chłodno.
- Ja też. Tyle ładnych pielęgniarek, nie mogłem tego przegapić – żartował.
- Chodźmy stąd – zignorowałam jego dowcip i chwyciwszy go za rękaw czarnego płaszcza pociągnęłam do drzwi. Puściłam go dopiero kiedy znaleźliśmy się na schodach przed budynkiem. – Twoi teściowie są na ciebie wściekli.
- Ja też byłbym wściekły, ale co? Chcą mnie zabić? – nie przestawał żartować. – Moja wina, że wpadła? Chciałem rozwiązać problem, ale ta smarkula nie chciała się zgodzić.
- Wiem, że dałeś pieniądze na aborcję – westchnęłam głęboko. – Co masz teraz zamiar zrobić? – miałczał. – Czy ty nie rozumiesz, że ona próbowała się zabić przez ciebie? Zaciągnąłeś ją do łóżka, a jak jesteś potrzebny, to uważasz, że kasa załatwi sprawę? – potrząsnęłam jego ramionami.
- To nie jest twoja sprawa. Nigdy nie dawałem jej nadziei na coś więcej niż kilka nocy. Skąd mam wiedzieć, że to moje dziecko? Nie mam pewności, że nie spotykała się z innymi.
- Jak możesz? Ona cię naprawdę kocha, ale co ty możesz wiedzieć o miłości. Idiota! – odepchnął mnie i pobiegł do swojego samochodu. Patrzyłam jak odjeżdża z piskiem opon. Poczułam, że robi mi się zimno, więc wróciłam do środka. Bez słowa przytuliłam nadal płaczącą Julię i zasnęłam na tym niewyobrażalnie niewygodnym krześle zastanawiając się nad tym, co zrobiłabym na miejscu przyszłej matki.
Kilka godzin później, po krótkiej rozmowie telefonicznej, do szpitala przyjechała matka Julii, żeby zabrać ją do domu. Nie sprzeciwiłam się, kiedy zaproponowała, że mnie też odwiedzie. Nie miałyśmy po co tam dłużej siedzieć i tak niczego byśmy się nie dowiedziały. Julia zostawiła zrozpaczonej matce Kelly swój numer z prośbą, żeby zadzwoniła do niej, kiedy będzie już coś wiadomo.
Mimo, że mieszkałam dalej niż rodzina mojej przyjaciółki, to najpierw ja znalazłam się przed moim domem. Pożegnałam przyjaciółkę delikatnym pocałunkiem w policzek i skierowałam się do drzwi frontowych, w których stał zdziwiony Justin. Kiwnął kobiecie głową jakby mówił „dzień dobry” i objąwszy mnie ramieniem otworzył przede mną drzwi. Usiedliśmy przy stole w kuchni. Dopiero kiedy ogrzałam zmarznięte dłonie kubkiem Cappuccino zaczęłam opowiadać dlaczego nie poszłam na lekcje. Jego twarz nie zdradzała żadnych emocji, potakiwał tylko głową, kiedy ja już nie musiałam udawać twardej i zaczęłam płakać.
- Porozmawiam z Bastianem – odrzekł, kiedy skończyłam.
Wstał i wyjął telefon z kieszeni. Spodziewałam się, że wyjdzie z kuchni, ale on został opierając się jedną ręką o blat. Słyszałam jak ten monotonny dźwięk oczekiwania, aż ktoś odbierze. Nikt nie odebrał.
- Poradzisz sobie sama? Muszę na chwilę wyjść – spojrzał mi w oczy.
- Jasne. Poczekam na Adama.
Na swojego męża czekałam punktualnie do osiemnastej. Od siedzenia nieruchomo zesztywniał mi kark i ramiona. Podniosłam głowę dopiero, kiedy usłyszałam jego głos.
- April, kochanie – uklęknął obok mnie biorąc moje zdrętwiałe dłonie do rąk – wiem co się stało.
Przytuliłam się do niego najmocniej jak tylko umiałam czego skutkiem stał się nasz upadek na podłogę. Adam podniósł mnie z łatwością i zaniósł na kanapę w pokoju telewizyjnym – jego zdaniem tylko tam mogliśmy spokojnie porozmawiać, ale ja nie chciałam rozmawiać. Przytuliłam się do niego zostawiając resztki tuszu na jego białej koszuli. Zaczął nucić jakąś kołysankę.
- Ona na pewno z tego wyjdzie, dziecko też – zapewniał.
- Nigdy w życiu nie spotkałam takiego drania jakim jest Bastian – szepnęłam. Wierzchem dłoni wytarłam nowe łzy spływające mi po policzkach.  

W szpitalu było już cicho, a na dworze panowała mroźna ciemność, kiedy rodzice nadal nieprzytomnej Kelly zdecydowali się na tymczasowy powrót do domu. Godziny odwiedzin minęły. Wysoki brunet zgniótł w dłoni niedopałek papierosa, otrzepał ramiona z płatków śniegu, po czym wszedł do budynku. Słychać było tylko skrzypienie jego nowych butów i irytujący dźwięk popsutej lampy. Jakaś pielęgniarka zagrodziła mu drogę.
- Przepraszam, ale już jest za późno na odwiedziny. Proszę przyjść jutro – powiedziała stanowczo.
- To bardzo ważne, moja dziewczyna leży na tym oddziale, ona jest w ciąży… muszę się z nią zobaczyć.
- To bardzo wzruszające, ale proszę opuścić ten korytarz – kobieta w białym fartuchu była nieugięta. Dopiero zaczęła swoją zmianę, więc miała jeszcze energię na wypraszanie ludzi domagających się wizyt.
- Może przekona panią Matthew Boulton i James Watt? – wcisnął jej do ręki czerwony banknot. Widząc jej uśmiech ponownie zadał pytanie: – Więc gdzie znajdę Kelly Parks?
- Proszę tędy – przekupiona siostra poprowadziła go do właściwej sali. – Pacjentka jest w bardzo ciężkim stanie. Wzięła bardzo silne leki.
Tylko starsza kobieta w idealnie zaczesanym koku wiedziała, że mężczyzna z bliznami na przedramionach spędził całą noc przy łóżku dziewczyny trzymając ją za rękę i opierając ciężką od natłoku myśli głowę o jej bezwładne ramię. 

W jednej chwili zapomniałam o tym, co wczoraj zrobił Adam – wystarczyło, że mogłam wtulić się w jego pierś i łkać narzekając na lekkomyślność Bastiana. Najpierw chciałam zrezygnować z filmu, ale on zaczął nalegać argumentując, że powinnam chociaż przez chwilę przestać myśleć o Kelly. Zgodziłam się na „Lakier do włosów” – potrzebowałam czegoś lekkiego. Po piętnastu minutach chłopak powiedział całując moje włosy:
- Poczekaj na mnie sekundę – po chwili usłyszałam jak zamyka za sobą drzwi, a potem znowu je otwiera. Zdyszany klęknął przede mną na jedno kolano i wręczył mi bukiet białych róż z jedną czerwoną w samym środku. Oczy zaszły mi słoną mgłą.
- Trochę zwiędły… – szepnął zasmucony. – Nie wiem czy wypada w takiej chwili, ale lepszej nigdy nie będzie – pocałował moją srebrną obrączkę – wyszłaś za mnie, ale nigdy nie dostałaś ode mnie pierścionka.
Wzięłam sfatygowany bukiet do rąk, zapach kwiatów na chwilę oszalował moje zmysły. Spodziewałam się, że lada chwila wyjmie z kieszeni czerwone pudełeczko, ale nic takiego nie zrobił. Patrzył na mnie wyczekującym wzrokiem. Myślał, że sama domyślę się o co chodzi z czerwoną różą. Brak reakcji z mojej strony zmusił go wyjaśnienia. Wyjął różniący się kwiat i dopiero wtedy zauważyłam pierścionek połyskujący na łodyżce. Malutki, złoty majstersztyk. Wsunął mi go na serdeczny palec tuż nad obrączkę.
- Adam, tak… tak bardzo cię kocham – rzuciłam mu się na szyję obsypując go tysiącem pocałunków, chociaż rozcięte usta nadal sprawiały mi ból. Właśnie John Travolta w kobiecym przebraniu zaczął śpiewać piosenkę, obydwoje odwróciliśmy głowy w stronę telewizora.
- Ja już kiedyś oglądałem ten film, mogę ci go opowiedzieć u mnie w sypialni – zaproponował.
- Tak, jestem bardzo zmęczona. Zaniesiesz mnie? – wiedziałam, że chodzi mu o seks, ale nie miałam siły.
Wziął mnie na ręce, ale idąc do jego pokoju, bo ten był bliżej, usłyszeliśmy pukanie do drzwi. Postawił mnie na podłodze i zdenerwowany tym, że ktoś przeszkadza mu w takiej chwili bez wahania otworzył.
- Dobry wieczór, czy zastaliśmy państwa Adama i April Ortizów? – w progu stali dwaj policjanci. Jeden z nich był wyraźnie starszy i bardziej przy tuszy, a spokój i powaga malujące się na jego pucołowatej twarzy wskazywały na to, że jest on starszy także stopniem. Jego nie był od niego wyższy, ale szczuplejszy. Jego oczy nie mogły zatrzymać się w jednym punkcie, jakby chciał jednocześnie zajrzeć w każdy zakamarek.
- Tak. O co chodzi? – Adam stanął pomiędzy nami osłaniając mnie ramieniem, ale wciąż bystro patrząc na funkcjonariuszy.
- Dostaliśmy zgłoszenie o przemocy domowej – starszy mężczyzna zdjął czapkę.
- To niemożliwe, tutaj nic się nie dzieje.
- Musi nas pan zrozumieć, dostaliśmy zgłoszenie, więc teraz musimy wypełnić nasze obowiązki.
- Jeszcze raz powtarzam, że to musiał być fałszywy donos – mówił poważnym, rzeczowym tonem.
Zanim odezwał się bardziej doświadczony policjant, młodzik już wyrwał się z zarzutem.
- Widać, że ją pan bije, nie wmówisz nam, że sama się tak urządziła – mówił patrząc na moją twarz – i niech pani zdejmie bluzkę, to się przekonamy czy zrobiłeś jej krzywdę.
- Uważaj, do czyjej żony mówisz – już chciał złapać go za gardło i skręcić mu kark, ale opanował się i powiedział do drugiego mężczyzny: – Niech pan pohamuje swojego partnera.
- Przepraszam za kolegę – pośpiesznie zaczął tłumaczyć aspirant – ale on jeszcze nie nabrał doświadczenia i ogłady. Moglibyśmy porozmawiać z panią na osobności? – zwrócił się do mnie – rozumiem, że nie chce pani rozmawiać przy mężu.
- Kto zawiadomił państwa o tym przestępstwie? – Adam nie pozwolił wejść im do środka.
- Niestety takie informacje są utajnione, znamy już takich co chcieli mścić się na donosicielach – odparł młody chłopak z hardo podniesioną głową.
- I mieli rację – mój mąż powiedział cicho i dodał – czy mają państwo jakiś nakaz?
- Nakaz na rozmowę z obywatelem?
- Nakaz na wtargnięcie do mojego domu. Jeżeli nie, to proszę wyjść – już chciał wypchnąć funkcjonariuszy za drzwi, ale złapałam go za ramię. Odepchnął mnie lekko, co oczywiście nie uszło uwadze funkcjonariuszy.
- Pan pójdzie z nami, a z panią jeszcze dzisiaj skontaktuje się nasz psycholog.
- Nigdzie z wami nie pójdę – powiedział twardo Adam. – Co to za idioci – na ułamek sekundy zwrócił się w moją stronę.
- Chce być pan jeszcze oskarżony o obrazę policjanta na służbie? – zapytał straszy mężczyzna.
- I napad na funkcjonariusza wykonywującego obowiązki? – dodał młodszy wyczuwając ich przewagę.
Nie spełniły się moje najgorsze obawy – Adam nie rzucił się na policjantów, chociaż widziałam jak drgały jego nabrzmiałe żyły. On dał się po prostu wyprowadzić przed dom. Bardziej narwany młodszy policjant wykręcił mu rękę na plecach i poprowadził przed sobą, a starszy pożegnał mnie współczującym uśmiechem i już chciał wychodzić, ale w ostatniej chwili powstrzymałam go podając mu płaszcz mojego ukochanego. Wyszłam razem z nimi. Na dworze było już całkowicie ciemno, a grudniowy mróz przeszywał moje i tak drżące ciało. Policjant pomógł wejść mu do samochodu, a raczej go tam wepchnął.

Dwa dni później w lokalnej prasie ukazał się krótki artykuł opisujący brutalne pobicie powszechnie szanowanego pastora – Farrokha Wilkisa.


_____________________

Taki mały prezent. ♥ Jak widzicie koniec części drugiej. Kto chce kontynuację? :) Piszcie w komentarzach.

19 komentarzy:

  1. Bardzo fajny rozdział
    Dobrze, że nie rzucił się na policjantów to by pogorszyło jego sytuacje
    + zapraszam do mnie na 8 rozdział http://i-will-give-you-everything.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  2. Hej. Super rozdział.
    Nie spodziewałam się czegoś takiego. Aż z tego wszystkiego zapomniałam co chciałam powiedzieć. Odebrało mi mowę :) Mam nadzieję, że Kelly wyzdrowieje. Bastian, to kompletny dupek. Jak on może się tak w ogóle zachowywać. Po prostu dzieciak i tyle. Zapłacił jej, żeby zrobiła sobie aborcje, co za bałwan. Tyle słów ciśnie mi się na usta, gdy o nim pomyślę... Ciekawi mnie kim był ten chłopak, który pod nieobecność rodziców Kelly przyszedł do niej. Bastian, no chyba nie, a może? Zresztą nie wiem, okaże się później, chyba. Byłam zszokowana, że Adam nie zrobił krzywdy policjantom, którzy go zatrzymali. Zaciekawił mnie ten dopisek na sam koniec rozdziału. Kto to zrobił?
    Oczywiście, że chcę kolejną część. Co za pytanie :)
    Życzę morze weny. Ściskam, Maarit

    OdpowiedzUsuń
  3. Świetny rozdział.
    Ale mnie denerwował ten młodszy policjant :/
    Pozdrawiam
    justikiki.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  4. Bardzo fajny rozdział. Bastian to wielki dureń, co już pewnie wiesz z mojej strony. Połowa rozdziału była bardzo fajna i słodka, dopóki nie weszli policjanci. Ten młodszy.. Urgh. Podskakiwał, a i tak pewnie u Adama byłby na cios. Ale chociaż tyle dobrze, że Adam się powstrzymał i nic im nie zrobił, bo by był wielki problem i mogliby się już pożegnać z April. Jestem ciekawa następnego rozdziału. c:
    Jeśli znalazłabyś troszkę czasu, by skomentować mojego bloga to bardzo proszę, bo przecież sama wiesz jakie to jest ważne. Odwdzięczę się tym samym :)
    http://modaprzemijastylpozostajex3.blogspot.com/

    + Zapraszam na konkurs, wystarczy kliknąć to na dole.
    Konkurs na design bloga :3

    OdpowiedzUsuń
  5. O rany to się porobiło. Bastian to taki frajer... współczuję Kelly. Nie wiem co powiedzieć. Zaskoczył mnie. Donos jak i ciekawe kto odwiedził ciężarną w szpitalu. Ja czekam na początek trzeciej części ! :)
    Pozdrawiam i życzę weny ! ;]

    OdpowiedzUsuń
  6. Świetny rozdział, po przeczytaniu go ciągle chce więcej i więcej :)
    Bastian to kompletny dupek -,-
    Pozdrawiam i wenki życzę ;*

    OdpowiedzUsuń
  7. kurcze, dopiero co zaglądnęłam i czuje że będę musiała przejrzeć Twojego bloga od deski do deski i przeczytać od początku ;3

    OdpowiedzUsuń
  8. Nowy spis opowiadań!
    Serdecznie zapraszam do zgłoszenia się:)

    http://mojspis.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  9. Czyżby Bastiana dopadły wyrzuty sumienia i postanowił odwiedzić ją w szpitalu? No mam nadzieję! A co do Adama to nie wiem co mam myśleć. Z jednej strony cieszę się, że odpowie za to, co zrobił żonie, a z drugiej szkoda mi ich, bo sprawdził się jako opiekuńczy mąż w trudnych sprawach.
    Zastanawia mnie jeszcze jedno. Tajemniczy donosiciel. Mam jakieś takie wrażenie, że to był Justin. Nie wiem dlaczego..
    Czy chcemy kolejną część? Ty chyba oszalałaś, że usłyszysz odpowiedź przeczącą . Oczywiście, że chcę!

    OdpowiedzUsuń
  10. Jejku, Basian jest jakiś nie ogarnięty. ja rozumiem, że to taki pies na baby, ale prawdziwy facet brałby odpowiedzialność za swoje czyny! w tym wypadku dziecko musi mieć ojca.
    a Adama to przyznam szczerze nie jest mi szkoda. tak jak Bastian, musi wziąć odpowiedzialność za swoje czyny i ponieść za to karę.
    mam tylko nadzieję, że Kelly wyzdrowieje, a jej dziecku nic się nie stanie.

    OdpowiedzUsuń
  11. Uświadamianie Ci ciągle, że piszesz fantastycznie staje się już nudne!!!! :P
    Myślę, że to jest jeden z ciekawszych rozdziałów.... Bardzo podobała mi się reakcja Bastiana, że zdecydował się odwiedzić Kelly.

    Co do kontynuacji, no to moja odpowiedź jest chyba oczywista. TAK. Czekam na więcej, chociaż chciałabym przeczytać coś zupełnie nowego w twoim wykonaniu.:)

    *mały błąd.- "...włosami zaczesanymi w lewą stronę." - Na lewą stronę. :) Taki drobiazg.

    pozdrawiam!
    http://cos-dla-romantyczek.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  12. Piszesz świetnie, fantastyczne. Masz wieki talent inie zmarnuj go.
    Zapraszam do mnie na nowy rozdział.
    http://all-you-need4.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zapraszam na nowy rozdział.
      http://all-you-need4.blogspot.com/

      Usuń
  13. Jest na prawdę ZAJEBISTE! Pisz dalej, to nie jest prośba. :D Dzięki za komentarz u mnie na blogu. Wiem, że napisałam krótko, no ale nie mam weny, a nie chciałam przedłużać z dodaniem postu. Miło mi, że Ci się jednak podoba. :)

    OdpowiedzUsuń
  14. no dokładnie - też mieszkam na wsi, ale nie ma gdzie wyjść.. -,-
    April zachowuje się czasem jak dziwka, to tylko moje takie wrażenie ? :D szczerze mówiąc nie ogarniam jej jak i Adama ;p

    OdpowiedzUsuń
  15. Przepraszam, że nie czytałem przez tak długi czas. Nazbierało się strasznie dużo materiału na twoim blogu i postaram się go przeczytać :D Pamiętam jednak, że w odległych czasach pisałaś bardzo dobrze, a teraz wręcz cudownie :D Za to, a także za wygląd bloga i wiele innych rzeczy nominowałem cię do Liebster Award. Więcej szczegółów na http://wcieniuchwaly.blog.pl/2013/07/19/liebster-blog-award/. Mam nadzieję, że mnie pamiętasz choć trochę :D

    OdpowiedzUsuń
  16. Początek trochę smutny. Och ta April i Adam..;d Powodznia;*

    OdpowiedzUsuń
  17. Wprost nie mogę w to uwierzyć, że zaczyna się już trzecia część przygód April. Ale kiedy patrzę na spis, widzę, że inaczej by się nie dało, tak wiele jest tych rozdziałów. Mam nadzieję, że będzie ich coraz więcej, bo ten wyjątkowo mnie zainteresował :3

    Myślałam, że może nadszedł już czas, by zmienić wygląd bloga? Ten mi się bardzo podoba, ale jestem głodna nowości :)

    Zapraszam również do siebie:
    http://moje-dziwne-bazgroly.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń