Rozdział XIX

 

 

 

 

 

 

- Musimy tam iść? – nie miałam ochoty zmieniać lokalu.

- Kochanie, tylko na godzinę.

Pożegnaliśmy się, zabraliśmy swoje rzeczy i Adam wyprowadził mnie na zewnątrz. Czułam się świetnie, ale biorąc pod uwagę minę mojego męża, wyglądałam okropnie. Kiedy tylko usiadłam w wygodnym fotelu, od razu chciałam zasnąć, ale Adam swoim głosem skutecznie mi to uniemożliwiał. Nie spałam, ale ocknęłam się, kiedy zatrzymaliśmy się na jakiejś stacji benzynowej. Zaskoczyło mnie to, bo Adam nigdy nie tankował w mojej obecności. Jednak jeszcze bardziej zaskoczyło mnie to, że otworzył drzwi także z mojej strony. Wychodząc zauważyłam, że Adam zaparkował tak, żeby nie tamować ruchu innych pojazdów.

Kupiliśmy kawę. Nie czułam chłodu, chociaż to już początek stycznia, a Adam wciąż pocierał zziębnięte dłonie. Nadal nie oddałam mu rękawiczek, a swoje chyba gdzieś zgubił, może zostawił.

- Niedobrze mi – powiedziałam po pierwszym łyku.

- Będzie tylko lepiej – chyba nie sądził, że aż tyle wypiłam. Optymista.

Wyrzucił styropianowy kubeczek i zapytał o toalety. Wszedł ze mną do damskiej. Małe pomieszczenie lśniło czystością, ale denerwowało mnie rażące światło. Adam nie zwrócił na to uwagi, tylko odkręcił wodę. Obmył twarz.

- Zmyj makijaż – poprosił, ale nie mogąc doczekać się mojej reakcji, sam zaczął szukać chusteczek do demakijażu w mojej małej torebce. Posłużenie zamknęłam oczy pozwalając, żeby on się mną zajął. Umyłam twarz chłodną wodą i spojrzałam na siebie w lustrze. Bez makijażu nie wyglądałam najgorzej, ale Adam i tak chciał udoskonalić moją urodę. Oparłam się o chłodne płytki.

- Sama pomalujesz sobie oczy? – pomachał mi tuszem przed twarzą. Zamiast tego wzięłam grzebień i rozczesałam włosy. Adam był bardzo delikatny, najpierw trochę mnie przypudrował, a potem nałożył tusz. Wyglądałam lepiej. Poprawił mi sukienkę. W jego rękach byłam jak bezwładna lalka. Pocałował mnie i i otworzył drzwi.

Kupiliśmy jeszcze jedną kawę, ale tym razem z cukrem. Ta też była niesmaczna, ale pod naporem oczu Adama wypiłam prawie cały kubek.

W samochodzie było ciepło i przyjemnie. Kawa trochę zniwelowała skutki takiej ilości alkoholu, więc nie byłam już tak śpiąca. Miałam tylko nadzieję, że nie będziemy długo bawić u Tonnego. Nie przepadałam za nim, a za jego żona jeszcze bardziej. Była zbyt sztuczna, nie uważałam jej za dobrą kandydatkę na powierniczkę.

Adam nacisnął przycisk dzwonka. Nie musieliśmy długo czekać, prawie natychmiast w drzwiach stanął Tonny. Miał na sobie idealnie skrojony garnitur, a raczej tylko części, bo marynarka już dawno wisiała na oparciu krzesła. Powitał mnie serdecznie jak młodą kuzynkę, a nie żonę swojego znajomego.

- Już myśleliśmy, że nie przyjedziecie – mówił całując mnie w policzki – April jak zwykle zjawiskowa…

- Adam też niczego sobie – za jego plecami pojawiła się Amber. Zaniemówiłam na jej widok. Miała na sobie wściekle różową sukienkę, ale nie wyglądała w niej jak landrynka, tylko jak perfekcyjna gospodyni perfekcyjnego przyjęcia. Spojrzałam na jej idealnie zaczesane w kok włosy, kilka kosmyków okalało jej młodzieńczo wyglądającą twarz. Nawet jej makijaż był nienagannie wykonany. – Kochanie, zaproś gości do środka.

Weszliśmy. Od razu Tonny zdjął mi płaszcz, a Amber wzięła okrycie Adama. Przeszliśmy do salonu, w którym było kilkanaście osób – żadnej nie znałam.

- Czego się napijecie? – kobieta chciała, żebyśmy czuli się jak najlepiej.

- Nie, dziękujemy. April już nie pije, a ja prowadzę – wytłumaczył mój partner. Zmarszczyłam brwi. Dlaczego wcześniej nie zareagowałam na to, że wsiadł za kierownicę pod wpływem? No tak, ja byłam pod większym. Uśmiechem podziękowałam mu za wybrnięcie z sytuacji. Nie chciałam więcej pić, nie po takiej dawce kofeiny.

- Nie będę namawiać. April, może pozwolisz ze mną? Moje koleżanki chętnie cię poznają.

- Będzie mi bardzo miło – odpowiedziałam, ale bez przekonania.

Amber zyskała w moich oczach, na szczęście jej przyjaciółki nie sprawiały wrażenia pustych i reprezentowały sobą wysoki poziom. Na jednym z foteli siedziała dziewczyna, która od razu zwróciła moją uwagę. Na oko miała dwadzieścia lat, na pewno nie więcej niż dwadzieścia pięć. Zastanawiałam się tylko czy była córką jednego z pracowników czy młoda partnerka.

Usiadłam na kanapie, a Amper przedstawiła mnie towarzystwu, nawet nie próbowałam zapamiętać imion nowych znajomych. Po chwili dostałam Cappuccino, o które poprosiłam panią domu. Uwielbiałam ten delikatny smak kawy stłumionej mlekiem.

- Twój mąż jest niebywale przystojny – zaczęła jedna z kobiet.

- Och, Kate ma rację – dodała druga. Skąd one miały tyle energii? Przecież dochodziła już druga, a ja znowu byłam senna. 

W gabinecie Tonnego zgromadzili się mężczyźni, przystojni, dobrze zbudowani, inteligentni, zdolni i gotowi na wszystko. Przybycie Adama wzbudziło niemałe zainteresowanie wśród podpitych już mężczyzn. Wszyscy przedstawili mu się osobiście, Tonny patrzył na to z uśmiechem. Dopiero po wymienieniu uprzejmości podał mu szklankę z bardzo drogą whisky, nie oszczędzał na tym przyjęciu.

Gabinet połączony z obszerną biblioteką nie zmienił się od ostatniej wizyty Adama. Przybyło tylko kilka miejsc, które mogli zająć goście Tonnego. Ortiz, mimo krótkiego stażu i nieznajomości tych ludzi, nie czuł się nieswojo. Jedynie sprawa ostatniego dłużnika nie dawała mu spokoju, a szczególnie to, że nie wiedział czy oni już o tym wiedzą. I skąd wiedziała o tym Lili.

Tak blondynka o pięknych lazurowych oczach na pewno będzie mściła się na nim za zakończenie burzliwego romansu. Westchnął ciężko.

Nie brał czynnego udziału w dyskusji, raczej przysłuchiwał się wypowiedziom innych. Nie pił też dużo. Jednak ten wieczór wciąż rysował się przed nim pod wyraźnym znakiem niepokoju i wiszącej nad nim wizji zwolnienia. Jeszcze bardziej niż utraty posady bał się utraty dobrej opinii, na którą pracował tyle czasu. Wszyscy, którzy znali go choć trochę lepiej, doskonale wiedzieli, że można na niego liczyć w bardzo dyskretnych sprawach. Dopiero po godzinie zaczęli rozmawiać o interesach. Adam słuchał, ale wychodząc musiał ponownie zapytać Tonnego o adres nowego dłużnika.

Odetchnął z ulgą, kiedy około czwartej wszyscy wrócili do salony, gdzie przy winie gawędziły dziewczyny. Nikt nie poruszył tematu jego ostatniego zadania. 

Prawie pisnęłam z radości, kiedy zobaczyłam Adama. Nareszcie skończyła się ta farsa. Mimo, że spędziłam czas w miłym towarzystwie, byłam zbyt zmęczona i nadal zbyt pijana, żeby móc się tym rozkoszować. Wyszliśmy pierwsi, ale nikt nie uznał tego za nietakt. Marzyłam jedynie o tym, żeby położyć się do łóżka. Starałam się nie zasnąć w samochodzie, ale to było silniejsze ode mnie, tym bardziej, że Adam znowu zaczął nucić pod nosem tą samą niezmienną melodię.

Mężczyzna siedział wyprostowany, był zbyt spięty, żeby móc się rozluźnić. Wciąż prześladowało go uczucie upokorzenia i wstydu, chociaż jeszcze nikt, oprócz Lili, nie zarzucił mu nie profesjonalizmu.

Musiał załatwić tą sprawę i to jak najszybciej, ale jeszcze nie dzisiaj.

W domu nie było nikogo. Adam z trudem otworzył drzwi wejściowe, bo w ramionach trzymał śpiącą żonę. Zdjął buty i skierował się do swojej sypialni.

- Kochanie, zaraz będziesz mogła odpocząć – mówił do mnie łagodnie. Znowu czułam się jak lalka w jego silnych rękach. Chociaż nie włączył światła, rozbierał mnie powoli jakby rozkoszując się samych zarysem mojego ciała. Kiedy zostałam w samej bieliźnie, pozwolił mi się położyć i przykrył kołdrą. Wyciągnęłam do niego ręce, ale on pocałował jedynie moje dłonie. Widziałam jak rozpina koszulę, ale zasnęłam kiedy tylko zamknął za sobą drzwi do łazienki. Mimo ogromnego zmęczenia i starań Adama, żeby mnie nie zbudzić, wystarczyło, że położył dłoń na moim ramieniu, a ja już otworzyłam oczy.

- Kochanie, śpij – wyszeptał.

- Która godzina? – zapytałam sennie.

- Po piątej. Przytul się – wtuliłam się w niego. Nie pachniał już alkoholem i papierosami, którymi przesiąkł na tych dwóch imprezach. Kropelki wody spływały z jego włosów. Zamruczałam cicho, kiedy pocałował mnie w czoło.

- Kocham cię, wiesz? – zamknęłam oczy.

- Wiem, kochanie – odparł głosem pozbawionym emocji.

- Skąd wiesz? Przecież ci nie mówiłam – uśmiechnęłam się, ale nie usłyszałam żadnej odpowiedzi. Poczułam tylko jak napina mięśnie.

Wtulona w ramiona męża, omamiona alkoholem  nie mogłam się poruszyć. 

Adam wiedział, że nie powinien tego robić, ale znowu musiał wyjść zanim ktokolwiek to zauważy. Teraz nie musiał się bardzo strać, żeby mnie nie obudzić. Założył jeansy i białą koszulę. Zapinając kolejne guziki zastanawiał się nad planem działania, ale postać spokojnie śpiącej żony skutecznie kierowała jego myśli na inny tor. Patrzył na jej ciało tyko do połowy okryte kołdrą, na jej jasną skórę, piersi przytrzymywane przez czarny stanik. Miał ochotę wziąć ją w ramiona i całować bez końca. Zdziwiła go przemiana jaka w nim zaszła przez ostatnie miesiące. Kochał ją i chciał chronić przed całym światem, wcześniej coś takiego czuł jedynie do Matyldy. Tęsknił za nią, a April miał teraz przy sobie, leżała prawie nago w jego łóżku ze srebrną obrączką na serdecznym palcu.

Wyszedł. Nie przejął się faktem, że w jego krwi nadal był alkohol i wsiadł do samochodu. Pół godziny później był już przed kamienicą gdzie spodziewał się zastać ostatniego dłużnika. Wpisał kod i wszedł do środka. Już na schodach uderzył go zapach nocnej imprezy, więc prawie wbiegł na ostatnie piętro.

Dochodziła już ósma, ale nikt nie przeciął mu drogi, żaden cień go nie minął. Zatrzymał się dopiero przed drzwiami. Wyjął dorobiony klucz i sam sobie otworzył, tylko po przekroczeniu progu zamknął drzwi na zamek. Sprawdził czy ma naładowaną broń i wszedł głębiej. Od razu usłyszał chrapanie, dopiero po dwóch krokach zauważył śpiącego szatyna, a obok niego jakąś blondynkę. Rozłożona kanapa optycznie zmniejszała i tak mały już pokój. Siadając na sfatygowanym, czarnym fotelu rozpiął płaszcz i czekał aż chłopak sam otworzy oczy. Przez ten czas przyglądał się jego partnerce, chociaż leżała odwrócona do niego plecami, uznał, że musi być piękną, młodą kobietą. Skądś kojarzył te lekko falowane włosy, delikatne ramiona.

Nie mógł i nie chciał dłużej czekać. Podniósł się ociężale i wyjął z kieszeni taśmę, żeby zakleić usta kobiecie – nie chciał, żeby ktokolwiek krzyczał. Odwrócił ją delikatnie starając się, żeby nikogo nie obudzić. Zasłonił jej usta, ale zobaczył jej oczy. Jej słodkie, niebieskie oczy, oczy słodkiej Lili. Wzdrygnął się, ona zdążyła tylko jęknąć, nawet nie próbowała się wyrwać. Wiedziała po co tutaj przyszedł i nie była aż tak głupia, żeby mu przeszkadzać.

- Co ty tu robisz? – chłopaka obudził jęk blondynki.

- Nie przypominam sobie, żebyśmy byli na ty – Adam natychmiast przystawił mu broń do czoła. Znieruchomiał. – Prosiłem cię o coś grzecznie, ale ty nie słuchasz, tylko pieprzysz się z… nią – nie przeszło mu przez gardło imię byłej kochanki. Lili nie wyglądała na zaskoczoną, leżała spokojnie patrząc na Adama lodowatymi oczami.

Uśmiechała się.

Intryga – pomyślał.

To już któreś z kolei nominacje, za które serdecznie dziękuję AUTORCE TEGO BLOGA. Oczywiście polecam go wszystkim czytelnikom, warto zajrzeć i zostać na dłużej. Sądzę, że to ostatnie tego typu wyróżnienia, bo już niedługo kończy się moja przygoda z tym blogiem.

Najpierw Liebster Award:

1. Jak zaczęła się Twoja przygoda z pisaniem?

To było bardzo dawno, sama nie wiem dlaczego zaczęłam pisać. Pisałam już w podstawówce, ale to opowiadanie zaczęłam dopiero w gimnazjum (teraz jestem już prawie w 3 liceum – przeglądając stare rozdziały widzę jak zmieniło się mój styl pisania).

2. Spełniło się kiedyś jakieś Twoje marzenie?

Tak, te mniejsze spełniają się dzięki moim przyjaciołom.

3. Jak przeżywasz dołujące dni?

Maluję oczy – wtedy łatwiej mi nie płakać. Piszę o przyjaciela, to naprawdę pomaga.

4. Co sądzisz o transseksualistach?

Ludzie są różni, jeżeli nie narzucają mi swoich wartości, to niech robią co chcą, ale nie podoba mi się kiedy ludzie wychodzą na ulicę i obnoszą się ze swoją innością, bo czy ja chodzę i krzyczę np. że jestem hetero?

5. W jaki sposób zniechęciłabyś do siebie natarczywą osobę?

Ignorowanie, spokojna rozmowa.

6. Jak najczęściej spędzasz sobotnie wieczory?

Odpoczywam. Rozmawiam przez telefon, czytam, uczę się.

7. Twój najzabawniejszy sen?

Nie mam zabawnych snów, raczej złe albo przykre.

8. Jakie jest Twoje ulubione miasto w Polsce?

Nie mam takiego. Uważam, że każde może być urocze jeżeli ma się dużo czasu i wie na co zwracać uwagę.

9. Najlepszy film jaki w życiu obejrzałaś, to...?

Ciężko powiedzieć, oceniam filmy sugerując się książkami na podstawie których zostały zrealizowane, więc niezmiennie jest to „Ojciec Chrzestny”, ale tylko pierwsza część.

10. Jak spędzisz resztę wakacji?

W domu, będę czytać, dokończę opowiadanie i zacznę się uczyć.

11. Ile masz lat? :D

Już osiemnaście. 
 
Teraz Versatile Blogger Award i kolejne fakty o mnie:
 

1. Mój chłopiec ma na imię Adam i mam nadzieję, że tego nie czyta.

2. Na lewym nadgarstku noszę potrójna, czarną wstążkę.

3. Do pisania często motywują mnie (oprócz komentarzy) sny.

4. W życiu nie zapaliłam papierosa.

5. Czasami żałuję, że obdarzyłam głównych bohaterów opowiadania nadprzyrodzonymi zdolnościami.

6. Codziennie przed wyjściem do szkoły piję kubek owocowej herbaty bez względu na porę roku.

7. Uwielbiam mieć wszystko poukładane, chociaż częściej w moim otoczeniu panuje nieporządek.

Cóż powiedzieć - przestałam systematycznie pisać i tym bardziej cieszę się, że mam jeszcze jakieś komentarze pod postami. Nie będziecie się musieli już męczyć z historią Adama i April - jeszcze jeden rozdział.

Pozdrawiam i ściskam.
Wasza A .