Rozdział XIX

             Do domu wróciliśmy po dwudziestej pierwszej, byłam już trochę zmęczona, więc z przyjemnością pozwoliłam wyręczyć się w noszeniu zakupów. Otworzyłam drzwi przed obładowanym torbami Bastianem i z ulgą zdjęłam buty. Zdziwiły nas cisza i półmrok panujący w środku, więc mężczyzna położywszy zakupy na podłodze zaczął skradać się do salonu. Spodziewaliśmy się włamywaczy, a spotkaliśmy czekających na nas Adama i Justina. Ten drugi wstał, położył mi dłonie na ramionach i w ojcowskim geście złożył pocałunek na moim czole. Zaskoczona spojrzałam na Adama. Miał taki łagodny wyraz twarzy, uśmiechał się lekko mrużąc oczy.

- Bardzo się cieszymy – powiedział, a drugi demon wstał od stołu i bez słowa pocałował mnie siarczyście. Zakręciło mi się w głowie i upadłabym gdyby nie podtrzymały mnie jego ramiona. Uwielbiałam kiedy całował mnie w taki sposób. Nie wiedziałam o co mu chodziło, ale kiedy już odzyskałam równowagę jeszcze mocniej wpięłam się w jego zmysłowe usta.

- To najpiękniejszy prezent jaki mogłaś mi dać – wyszeptał biorąc oddech.

- Bastian ci już powiedział? – wymownie spojrzałam na towarzysza moich zakupów. – To miała być niespodzianka, miałeś dowiedzieć się dopiero w święta.

- Jesteś wspaniała – ujął moją twarz w dłonie i jeszcze raz mnie pocałował.

Justin zniecierpliwiony kilkuminutowym pocałunkiem zakaszlał, żeby zwrócić na siebie naszą uwagę. W tym czasie Bastian przytaszczył do salonu moje łupy.

Adam oderwał się ode mnie, jego oczy były jeszcze bardziej rozognione niż zawsze, przyłożył mi palec do ust i powiedział, żebym nigdzie się nie ruszała. Justin odsunął mi krzesło i pomógł usiąść. Miał na sobie białą koszulę, ale bez krawata, tylko złote spinki migotały przy mankietach. Ostatni raz w białej koszuli widziałam go na ślubie, więc wyglądało na to, że dzisiaj też jest bardzo ważny dzień. Po chwili demon z powrotem znalazł się w pokoju, ale tym razem z dwoma wielkimi, różowym pudłami.

- To jest prezent dla ciebie – postawił je na stole przede mną.

- Ale do świąt jeszcze daleko – zauważył Bastian.

- A kto po południu piekł pierniki? – odciął się. – Kochanie otwórz, ale najpierw to mniejsze – podsunął mi jedno z pudełek.

Ostrożnie rozerwałam papier jakbym obawiała się co najmniej bomby atomowej, ale w środku jak zwykle był materiał, czyli kolejna sukienka, ale tym razem nie czarna, tylko jasno-niebieska. Ucałowałam go w oba policzki, chociaż wiedziałam, że spodziewał się bardziej wylewnego podziękowania.

- Adam, nie trzeba było.

- Ależ to nie jest prezent tylko ode mnie, podziękuj też Justinowi.

Już chciałam rzucić mu się na szyję, ale ten powstrzymał mnie mówiąc, że mam ją jak najszybciej przymierzyć. Wyjęłam ją z kartonu i zwróciłam się do drzwi.

- Jeszcze buty – Bastian podał mi delikatne, beżowe baleriny.

Nie obcasy? Wreszcie nauczyłam się chodzić na szpilkach, a oni nagle kupują mi płaskie buty. To wszystko było co najmniej podejrzane, ale nie chciałam psuć tej „rodzinnej” atmosfery. Zapaliłam światło w moim pokoju i już po kilku sekundach za zasuwałam już suwak z biegnący wzdłuż lewego boku. Wydawała mi się trochę za duża w niektórych miejscach, ale cóż nawet Adam może się kiedyś mylić. Uśmiechnęłam się do swojego odbicia w lustrze, założyłam buty i krokiem modelki weszłam do salonu.

- Wiedziałem, że będziesz cudownie wyglądała – Adam objął mnie w pół. – A teraz usiądź i otwórz drugi prezent.

Zdziwiła mnie przesadna grzeczność mojego faceta, ale nie chciałam go urazić jakimś komentarzem, więc w milczeniu rozpakowałam drugi podarunek. Wszyscy trzej usiedli wokół mnie i z niecierpliwością w oczach mnie ponaglali. Moje oczy przybrały rozmiary dwóch spodków.

- Co to jest? – wyjęłam balsam na rozstępy, oliwkę do masażu antycellulitowego i dziesiątki innych kosmetyków. – Sugerujesz, że jestem… gruba?

Roześmiał się i nie zważając na to, że zła zrzuciłam jego dłoń z mojego uda, położył ją tam jeszcze raz.

- Nie powinnaś się teraz denerwować – pocałował mnie w ramię.

Justin był zaszokowany moim zachowaniem, a Bastian – prezentem.

- Adam, powiedz mi, ale tylko jednym zdaniem, o co tu chodzi – próbowałam zachować spokój.

- Nie musisz udawać, ja już wszystko wiem i jestem najszczęśliwszym facetem na świecie. Bałaś mi się o tym powiedzieć? Kochanie, dlaczego? Wiem, że czasem jestem nieprzewidywalny, ale ty nie musisz się mnie obawiać. Nigdy nie zrobię ci krzywdy – pocałował wierzch mojej dłoni.

- Adam poczekaj z tymi pieszczotami – przerwał Justin – czyli to nie ty? – spojrzał na mnie.

- Co nie ja? Kupiłam Adamowi zegarek, ale to nie powód, żeby kupować mi kremy na rozstępy.

- Nie jesteś w ciąży? – Adam spojrzał mi głęboko w oczy. Rozejrzałam się po obecnych – Justin spokojnie czekał na moją odpowiedź, a twarz Bastiana przybrała kredowy kolor.

- Nie, skąd wam to przyszło do głowy?

- A to? – wyjął z kieszeni test ciążowy uprzednio włożony do plastikowego woreczka, tak tylko Adam mógł wpaść na coś takiego. – Ale to nie jest moje – odparłam.

- Przecież nie moje, ani nie Justina i sądzę, że Bastiana też nie. Rozumiem, że na razie nie chciałaś obwieszczać nam tej wiadomości, ale nie mogłem się powstrzymać – znowu mnie pocałował.

- Adam, co ty nadpobudliwy jesteś? – w końcu zdołał wyprowadzić go z równowagi. – Wyjdź sam albo ja ci pomogę.

Wiedziałam, że jedynie wzrokiem mogę poprosić Adama, żeby został – rozkaz Justina nawet w formie prośby był rozkazem i żaden z nas nie mógł się do niego nie dostosować. Mój mąż posłusznie opuścił salon, a Justin zanim zaczął mówić, odczekał aż usłyszymy trzask zamykanych drzwi frontowych.

- To prawda, Adam znalazł ten test w koszu i pierwszą myślą jaka przyszła nam do głowy to, że właśnie ty jesteś w ciąży. Jeśli chciałaś zrobić mu niespodziankę, to trzeba było lepiej go ukryć – uśmiechnął się na chwilę, ale zaraz spoważniał – powiedz prawdę. Boisz się Adama, tak? Nie masz pewności czy to jego dziecko?

Milczałam przyglądając się swoim dłoniom.

- Nie chcesz rozmawiać przy Bastianie? – spojrzał na niego wymownie.

W głowie kołatały mi się dziesiątki myśli, ale żadna z niech nie była na tyle odpowiednia, żeby wypowiedzieć ją na głos. Czekałam, aż któryś z nich powie coś pierwszy, któryś stanie w mojej obronie, wytłumaczy to, czego ja nie byłam w stanie wyjaśnić. Wyprostowałam się na krześle.

- Nie, jej nie chodzi o mnie – zamiast mnie odpowiedział Bastian.

Adam chodził w kółko przed domem. Zdenerwowany zaczął łamać palce – to nie spodobałoby się April – powiedział sam do siebie po czym sięgnął po srebrną papierośnicę i taką samą zapalniczkę. Zanim zapalił papierosa złamał kilka z nich, ręce tak mu się trzęsły, że nie był w stanie rozniecić ognia. Wiadomość o ciąży była dla niego jak grom z jasnego nieba, ale od dawna nic nie wbiło się w jego chłonny umysł z taką siłą. Wycieńczony ogromem emocji oparł się ramieniem o drzwi jakby chciał usłyszeć, o czym mówi Justin. Przypominał sobie te wszystkie noce, które spędzał na niekończących się pocałunkach i te wieczory, kiedy jego wierność była narażona na próby. Westchnął patrząc w niebo. Zaczęło robić się zimno.

- To nie jest test April – powiedział spokojnie Bastian.

- Sebastianie Lowinie co chcesz nam przez to powiedzieć? – Justin przeniósł na niego swój wzrok.

- To Kelly – zawiesił głowę na ramionach, ale nie był załamany, po prostu nie mógł znieść jego spojrzenia.