Rozdział XXI

Rano opuścił mnie pijacki amok, a na jego miejscu pojawił się ból głowy podsycany próbami przypomnienia sobie poprzedniej nocy. Leżałam sama w łóżku, ale ten fakt nie był w stanie mnie uspokoić, ponieważ brak jakiegokolwiek ubrania nie sugerował samotnie spędzonej nocy. Jednak nie musiałam długo czekać, bo w drzwiach pojawiło się rozwiązanie zagadki i co więcej trzymało w rękach tacę z jedzeniem. Fred zdążył się już dokładnie ogolić i przygotować dla nas śniadanie, ale nie zdążył się ubrać, myślałam, że było to typowe tylko dla demonów, widać myliłam się. Zamiast podać mi posiłek, postawił czarną tacę na małym stoliczku nocnym, a sam usiał obok mnie.

- Dobrze spała moja księżniczka? – pocałował mnie w czoło.

- Nie mów tak głośno – każde jego słowo docierało do mnie ze zdwojoną siłą rozrywając mi czaszkę.

- Mówiłem ci, że nie powinnaś tyle pić – szeptał – ale kto by mnie słuchał, tyle lat doświadczenia, tyle butelek wódki, przecież nie piłem tego na marne.

- Nie żartuj – mój wzrok mimowolnie spoczął na jego dobrze zbudowanej klatce piersiowej. – Czy my… no wiesz?

- Tak, nawet kilkukrotnie – odsłonił zęby w zadziornym uśmiechu.

Adaś – tylko to słowo przyszło mi do głowy. Zniżyłam się do jego poziomu, żeby go poniżyć, a poniżyłam wyłącznie siebie. Fred próbując odgadnąć o czym myślałam i spojrzał mi w oczy i najczulszym głosem na jakiego było go stać wymamrotał:

- Obiecuję ci, że nikt już cię nie skrzywdzi.

Nikt nie mógł ustrzec mnie przed samą sobą, a to właśnie ja stanowiłam dla siebie największe zagrożenie. Odkąd zaczęłam słyszeć te przeklęty głosy, które były naturalną częścią trwania demonów, z całej siły próbowałam je stłamsić nie mogąc uświadomić sobie, że ta destrukcyjna siła obraca się przeciwko mnie. Nie oczekiwałam od niego, że stanie się dla mnie tarczą, liczyłam na to, że mnie wysłucha i na tym się skończy. Nie chciałam, żeby przeze mnie stał się wrogiem moich przyjaciół, którzy bez mrugnięcia okiem gotowi są go zabić.

- Która godzina? – wróciłam do rzeczywistości.

- Po dziewiątej – widząc, że nerwowo szukam swojego ubrania, dodał – nie wyjdziesz stąd dopóki nie powiesz mi prawdy.

- O co ci chodzi? – czyżby dowiedział się o moich demonicznych zdolnościach? Zadrżałam na samą myśl. – Przecież ci wszystko opowiedziałam.

- Powiesz mi prawdę, ale o tym – położył dłoń na moich plecach prawie w całości pokrytymi śladami po niedawno gojących się ranach.

- Nie chcę o tym mówić, boli mnie głowa – wróciłam do pozycji leżącej, żeby uniemożliwić mu patrzenie mi w oczy. Wyjaśnienie pochodzenia tych znamion wiązało się opowiedzeniem okoliczności ich powstania o czym nie mogłam mu powiedzieć.

- Nie chcesz mówić? Dobrze, może inaczej cię przekonam – pocałował mnie, a ja mimo braku spirytusu we krwi, który mógłby w znacznym stopniu usprawiedliwić moje zachowanie, pozwoliłam, żeby jego język pieścił moje podniebienie.

- Mam męża – ta myśl nie dawała mi spokoju, powtarzana w kółko nie pozwoliła mi o sobie zapomnieć i coraz bardziej przeszkadzała w rozkoszowaniu się kolejnymi pieszczotami, aż w końcu wypowiedziałam ją na głos. Fred usłyszawszy te dwa magiczne słowa odskoczył ode mnie jak oparzony. Nie wiedziałam czy był bardziej zdziwiony czy zły, że powiedziałam mu o tym tak późno. Nie spodziewał się, że osiemnastoletnia dziewczyna może być już mężatką.

- Jesteś żoną tego idioty? – z trudem zadał to pytanie.

- To nie jest idiota – mimo wszystko nie mogłam pozwolić na to, żeby ktoś tak o nim mówił.

- To wszystko wyjaśnia – zaczął chodzić po pokoju. – Co ja zrobiłem. Ten idiota, o przepraszam twój mężulek – poprawił się ironicznie – powiedział mi, że jeżeli dotknę cię, kiedy będziesz jego własnością, to mnie zabije i teraz już wiem co miał na myśli.

- Fred, ja wiem, że on nie żartował.

- Myślisz, że boję się takiego chłystka? – uspokoił się. – Za kogo on się uważa sądząc, że ta obrączka czyni cię jego własnością – załapał mnie za rękę, żeby zobaczyć srebrny symbol naszego związku.

- Ty jeszcze nie wiesz do czego on jest zdolny – okryłam się kołdrą i wyszłam z pokoju.

- Wiem, że uważa, że może bezkarnie bić kobiety – krzyczał za mną. – To mi wystarczy.

Po chwili obydwoje byliśmy już w kuchni, ale tym razem kompletnie ubrani. Zjedliśmy szybkie śniadanie, po czym Fred zgodził się odwieść mnie do Julii pozostawiając zemstę na później. Pożegnał mnie wymuszonym pocałunkiem i kilkoma obelgami kierowanymi pod adres Adama po czym pozwolił mi wysiąść kilka domów dalej, żeby rodzice przyjaciółki nie zobaczyli jego samochodu. Podbiegłam do okna, przez które wczoraj wyszłam w nadziei, że Julia go nie zamknęła. Bez trudu znalazłam się w jej pokoju, a ona zrobiła coś czego ja się nie spodziewałam – przytuliła mnie mówiąc:

- Źle robisz, ale nic więcej nie powiem – oparłam podbródek o jej ramię.

Po kilku minutach ustaliłyśmy wspólną wersję wydarzeń, a punktualnie o 10 przed jej domem pojawił się srebrny samochód Adama. Już w pokoju słychać było jego grzeczną rozmowę z rodzicami mojej przyjaciółki, jeszcze raz przepraszał i dziękował za gościnę. Poczułam delikatne ściśnięcie w dołku, ale przełknęłam ślinę, wyprostowałam się i powitałam go ciepłym uściskiem. Pożegnaliśmy się ze wszystkimi i wyszliśmy z domu, żeby za kilka sekund znaleźć się w klimatyzowanym aucie.

- Trzeba jakoś zagospodarować pokój, który zostawił Jake. Nie powinien stać pusty.

- Jeśli znowu chcesz rozmawiać ze mną o dzieciach, to daruj sobie – odburknęłam i odwróciłam głowę. – Wiesz co ja o tym myślę.

- Wiem i to mnie niepokoi – był nadzwyczaj spokojny, a jego głos wyzbył się sarkazmu, okrucieństwa i podłości, którymi na co dzień był przepełniony. – Myślałem nad tym całą noc, no może prawie – uśmiechnął się niezauważalnie – i doszedłem do wniosku, że ty się po prostu boisz.

- Tak, ostatnio znowu się ciebie boję – teraz to ja ironizowałam.

- Byłabyś beznadziejną matką, sama jesteś jeszcze dzieckiem i to tobą trzeba się opiekować – nie przerywając jazdy, odwrócił moją głowę i pocałował mnie w usta.

- Sama sobie poradzę – wyrwałam mu się.

- Odkąd Jake się wyprowadził w naszym domu jest coraz ciszej… – westchnął rozczarowany moją reakcją.

- Nie wracaj do tematu dziecka – ta krótka podróż dłużyła mi się niemiłosiernie, ale nie miałam możliwości opuszczenia auta. Wreszcie dotarliśmy do domu, pierwsza zatrzasnęłam za sobą drzwi.

- Nie trzaskaj drzwiami – krzyknął. – Jesteś najbardziej nieodpowiedzialną gówniarą jaką znam, lepiej wracaj do pieczenia swoich plastikowych ciastek! – krzyknął mi na odchodnym. Ja poszłam do domu, a on został dokładnie oglądając swój samochód.

Justin usłyszawszy, że wróciłam wyszedł na korytarz. Miał na sobie czarną, idealnie dopasowaną koszulę, ale bez krawata i niezmiennie złote spinki. Wyglądał tak jakby wybierał się na bardzo ważne spotkanie, a nie jakby miał całą sobotę spędzić w czterech ścianach. Uśmiechnął się widząc mnie w jeansach i pogniecionej koszulce z amerykańską flagą.

- Napijesz się czegoś czy Adam nie pozwolił ci zmarznąć? – zaproponował.

Zdenerwował mnie tak bardzo, że aż się gotowałam w środku. Kac maskowany przy Adamie dał mi o sobie znać, więc chciałam jak najszybciej z powrotem położyć się do łóżka i zapomnieć o tym do czego doszło między mną a Fredem. Mój mąż nie miał prawa się o tym dowiedzieć, ale tajemnice miały to do siebie, że prędzej czy później wychodziły na jaw. Wolałam, żeby później.

- Nie dziękuje – odmówiłam. – Muszę się położyć, krótko spałam.

- Czuję. Ile wypiłyście? Może przyniosę ci coś na kaca i jakieś tabletki na ból głowy? – zapytał z troską.

- O tak…

Już chciałam iść do mojego pokoju, kiedy zatrzymał mnie jego głos. Zostałam chociaż nie miałam najmniejszej ochoty na rozmowę z nim.

- I co o tym sądzisz?

- O czym? – wymamrotałam.

- O nowym członku rodziny – powiedział zdziwiony moją niewiedzą, był pewien, że Adam już przekazał mi tą wiadomość.

_____________

Drogie czytelniczki i czytelnicy, mimo, że opowiadanie się kończy, ja nie zamykam wątków, tylko je otwieram. W związku z tym proszę Was o wskazówki dotyczące nowej postaci (czy to ma być kobieta czy mężczyzna itp. oczywiście chodzi mi też o cechy charakteru i ewentualnie rolę w opowiadaniu). Jeżeli macie jakieś sugestie co do zakończenia to także z chęcią je przeczytam.